Jan van Nijlen
Jan van Nijlen est un poète et essayiste belge de langue néerlandaise.
Influencé à ses débuts par Karel van de Woestijne, Jan van Nijlen développa ensuite un style plus simple, teinté parfois d’ironie. Son œuvre, très appréciée aux Pays-Bas, fut couronnée du prix Constantijn Huygens en 1963[1].
Œuvres
    
- 1906 – Verzen
 - 1909 – Het licht
 - 1911 – Naar 't geluk
 - 1914 – Negen verzen
 - 1916 – Uren met Montaigne
 - 1918 – Francis Jammes (essai)
 - 1919 – Charles Péguy (essai)
 - 1923 – Het aangezicht der aarde
 - 1924 – De lokstem en andere gedichten
 - 1925 – Zeven gedichten
 - 1928 – De vogel Phoenix
 - 1934 – Geheimschrift
 - 1938 – Gedichten 1904-1938
 - 1938 – Het oude kind
 - 1947 – De dauwtrapper
 - 1948 – De slaapwandelaar
 - 1955 – Herinneringen aan E. du Perron
 - 1957 – Te laat voor deze wereld
 - 1964 – Verzamelde gedichten 1903-1964
 - 1982 – Druilende burgerij
 
Notes et références
    
- (nl)« Nijlen, Jan van » dans G.J. van Bork et P.J. Verkruijsse (éd.), De Nederlandse en Vlaamse auteurs van middeleeuwen tot heden met inbegrip van de Friese auteurs, Weesp, De Haan, 1985 [lire en ligne]
 
Voir aussi
    
    Liens externes
    
- (nl) Jan van Nijlen sur le site de la Digitale Bibliotheek voor de Nederlandse letteren
 
Bibliographie
    
- (nl) Stefaan van den Bossche, Jan van Nijlen. De wereld is zoo schoon waarvan wij droomen. Biografie, Lannoo, Tielt / Atlas, Amsterdam, 2005, p. 733.
 
- Portail de la poésie
 
    Cet article est issu de Wikipedia. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.